مردمان، تنها می‌بینند که ما
در آتش می‌افتیم، اما خندان بیرون می‌آییم

نسیم دریا دیگه نسیم نیست. بادی‌یه که با حرکت کشتی شدیدتر شده. مرغ‌های دریایی همراه‌مون از جزیره راه افتادن و از توی دستِ مسافرها نون و شیرینی برمی‌دارن. آفتاب مستقیم به سر و صورت‌م می‌خوره. کلاهِ ژاکتم رو می‌کشم روی سرم و خودم رو توی ژاکتم قایم می‌کنم. توی دل‌م می‌گم، باز هم این خورشید لعنتی...

کنارم نشسته و آروم می‌گه، نگران نباش فرشته‌ی مراقب‌ِ روی شونه‌ات حواس‌ش هست.. یه‌کم بعد مسیر کشتی عوض می‌شه. نور خورشید حالا دیگه افتاده سمتِ دیگه‌ی عرشه و از من دور شده...

خورشید داره غروب می‌کنه و توی دریا گم می‌شه. خوراکی مسافرا تموم شده، اما مرغ‌های دریایی تا ساحل همراهمون می‌یان.

عنوان، شعری از سیما یاری

زلف‌ت چو افشان می‌کنی

مــا را پریشـــان می‌کنــی

آخــر من از گیســوی تــو

خـود را بیاویــــزم بــــه دار

مرهمِ خلوتِ تو

سنجاقِ سیاهِ سر.